Hinduizm’in kökeni konusunda tarihçiler ve bilim adamları arasında bir ittifak yok. Genel olarak, göçmen Arîlerin oluşturduğu Vedizm, Hinduizm’in ilk safhası olarak gösteriliyor. Menşei çok eski tarihlere dayansa da 1. ve 9. yüzyıllar arasında yoğun olarak gelişme ve değişme göstermiştir. Bu dönemde Brahmanizm’in (Vedizm) genişlemiş, yerli inançlarla asimile olmuş ve dış etkilerle yeni bir forma bürünmüştür. Ancak Brahmanizm’den çok daha geniş bir alanı içeren özelliklere sahiptir.
M.Ö. 2000’li yıllarda Hindistan’a göç eden Arî kökenli din adamlarının teşkil ettiği Brahmanlar ve onların kutsal olarak kabul ettikleri “veda külliyatı” etrafında oluşturulan bir inanç sistemi olan Brahmanizm; M.Ö. 5. yüzyıldan itibaren tek tanrılı bir inanç sistemine dönüştü. Bu dönemin kutsal metinleri Vedalar, Brahmanalar ve Upanişadlar’dır. M.Ö. 3. yüzyıla doğru yerli Hint dinlerinden olan Budizm güçlendi. Bunun üzerine Brahmatizm, kırsal kesimlere çekildi. Bu süreçte Brahmatizm, yerli dinlerle etkileşime girdi. Birçok yerel inanç, Brahmatizm’e dahil oldu. Bu safhada Budizm ve Jainizm, Brahmatizm’de etkili oldu. M.Ö. 3. ve 1. yüzyıl arasında gerçekleşen bu dini sentez, Hinduizm’in temelini oluşturur.
Bu süreçte Brahmanizm’e; yerli ilâhların Hindû kahramanlarına dönüşümü (Ramayana destanının Rama’sı gibi), tantrizmin (yerel tanrıçalar etrafındaki cinsel mistik kült) Brahmanizm’e girişi, inek, yılan veya maymun kültü, coğrafî mekânlarla ilgili inançlar (Kutsal nehir Ganj, kutsal dağ Meru gibi) ve yoga gibi bazı ibadet şekilleri dahil oldu. Budizm’in etkisi inzivâ hayatını; Jainizm’in etkisi hiçbir canlıyı öldürmeme (ahimsa) yasasını dahil etti. Bu dönem, Mahabharata, Ramayana gibi destanlarla Puranalar gibi kutsal metinlerin ortaya çıktığı dönemdir. Geleneksel ve modern Hindû fıkhının kaynağını teşkil eden “Manu Dharma” da bu dönemin eseridir.
M.Ö. 2000’li yıllarda Hindistan’a göç eden Arî kökenli din adamlarının teşkil ettiği Brahmanlar ve onların kutsal olarak kabul ettikleri “veda külliyatı” etrafında oluşturulan bir inanç sistemi olan Brahmanizm; M.Ö. 5. yüzyıldan itibaren tek tanrılı bir inanç sistemine dönüştü. Bu dönemin kutsal metinleri Vedalar, Brahmanalar ve Upanişadlar’dır. M.Ö. 3. yüzyıla doğru yerli Hint dinlerinden olan Budizm güçlendi. Bunun üzerine Brahmatizm, kırsal kesimlere çekildi. Bu süreçte Brahmatizm, yerli dinlerle etkileşime girdi. Birçok yerel inanç, Brahmatizm’e dahil oldu. Bu safhada Budizm ve Jainizm, Brahmatizm’de etkili oldu. M.Ö. 3. ve 1. yüzyıl arasında gerçekleşen bu dini sentez, Hinduizm’in temelini oluşturur.
Bu süreçte Brahmanizm’e; yerli ilâhların Hindû kahramanlarına dönüşümü (Ramayana destanının Rama’sı gibi), tantrizmin (yerel tanrıçalar etrafındaki cinsel mistik kült) Brahmanizm’e girişi, inek, yılan veya maymun kültü, coğrafî mekânlarla ilgili inançlar (Kutsal nehir Ganj, kutsal dağ Meru gibi) ve yoga gibi bazı ibadet şekilleri dahil oldu. Budizm’in etkisi inzivâ hayatını; Jainizm’in etkisi hiçbir canlıyı öldürmeme (ahimsa) yasasını dahil etti. Bu dönem, Mahabharata, Ramayana gibi destanlarla Puranalar gibi kutsal metinlerin ortaya çıktığı dönemdir. Geleneksel ve modern Hindû fıkhının kaynağını teşkil eden “Manu Dharma” da bu dönemin eseridir.